Het schoolreisjegevoel

Ik verheugde me erg op het bezoek aan de Hannover Messe op 15 april. De grootste industriebeurs van de wereld. En als Fontys zouden we er ook op verschillende plaatsen staan, onder andere met ons TeamRembrandts, en onze nieuwe collega Baxter. Maar….op 1 dag heen een weer met de bus met onze studenten….ik had het gevoel dat ik die periode toch een beetje achter me gelaten had. Ik probeerde er nog tussenuit te komen door voor te stellen op eigen gelegenheid te gaan, maar toen ik het ongelukkige gezicht van mijn collega zag, die al weken met de voorbereiding bezig was, besloot ik toch maar met de bus mee te gaan. En zo toog ik op woensdagochtend om half 5 ’s ochtends eerst met de auto naar de grenspost bij Venlo om vandaar om 6 uur opgehaald te worden door een 4-tal bussen met zo’n kleine 200 studenten. Meteen wist ik het weer: het schoolreisjegevoel. Een strenge, in ons geval Belgische buschauffeuse die de groep goed in haar greep had. Met een ‘Awel, jongen, als ge iets wilt komen zeggen, kom dan maar naar voren, dan geef ik u de microfoon en moogt ge het voor de hele groep komen vertellen’, wist ze de grote monden meteen in de kiem te smoren. Van vroeger herinnerde ik me dat we altijd veel zongen in de bus, maar daar was het nu nog te vroeg voor. De meesten, inclusief ikzelf, dutten wat tot we om 11 uur aankwamen in Hannover. O ja, zo voelt dat weer: iedereen moet tegelijkertijd een toegangsticket hebben. Afspraken maken over wanneer we weer bij de bus moeten zijn, wat je moet doen als je de weg kwijt raakt, …..Gelukkig zijn onze studenten geen kinderen meer: wie te laat is moet op eigen kracht naar huis terug.

In de immense hal viel de groep uiteen in allemaal kleine groepjes die hun eigen gang gingen. De beurs is zo groot dat het fysiek onmogelijk is om alles op een dag te zien. Elk groepje had zijn eigen prioriteiten: energie, automatisering, de digitale fabriek, onderzoek naar nieuwe productietechnologieën, … Ik was letterlijk overdonderd door de enorme omvang van deze beurs, en voelde de eerste verlammingsverschijnselen optreden door de enorme veelheid van keuzemogelijkheden. Ik overwoog even om weer terug naar de bus te gaan en daar mijn mail te gaan checken, maar gelukkig werd ik onder de hoede genomen door mijn collega’s.

Ze namen we eerst mee naar High TechNL waar we als Fontys ook vertegenwoordigd waren, met ons Centre of Expertise High Tech Systems en Expertisecentre Gezondheidszorg en Technologie. Even verderop stonden we ook nog met collega Baxter bij Brainport Industries. Ik keek er bijna overheen toen ik zocht naar een soort marktkraampje, maar we bleken met Nederland zo ongeveer een hele hal te bezetten over industriële automatisering: 1800 m2! Hoezo, einde van de maakindustrie in Nederland? Collega Wim die gespecialiseerd is in duurzame energie, leidde mij rond in de hal die daarover ging: windmolens, elektrische aandrijving, zonnecellen, waterstofcellen, biogassen, … onze collega’s van de TU/e met Storm. Wat wordt de nieuwe energiebron in de toekomst? Niet één energiebron, leerde ik, maar meerdere, afhankelijk van de omgevingsfactoren in de regio zijn de toekomst. Op dit soort momenten word ik overweldigd door het gevoel dat we met onze Engineeringsopleidingen in het hart van de verandering zitten, en tegelijkertijd met de vraag: hoe kunnen we onze studenten hier zo goed mogelijk voorbereiden op een wereld die zo snel verandert? Ik realiseerde me dat ik natuurlijk toch naar het college van collega Lambert had moeten gaan die onze studenten had voorbereid op hoe je met deze enorme hoeveelheid aan kennis en nieuwe technieken op één dag, om moet gaan. Zo gaat dat bij studenten natuurlijk ook, realiseerde ik me: op het tentamen bedenk je pas dat het toch wel handig was geweest als je de colleges had gevolgd.

Alhoewel ik mijn schoeisel had aangepast aan deze dag, had ik het toch wel een beetje gehad tegen een uur of 5. Een heerlijke Bockwurst, en wat van gedachten wisselen met Wim, deed wonderen. Om half 9 verzamelden we weer voor de terugreis.  Eén bus bleef nog even achter: toch wachten op 4 studenten die te laat waren. Iedereen was uitgelaten, er werd gezongen.  Om half 3 rolde ik mijn bed weer in. Moe en voldaan. Hier ga ik een verslag over schrijven waren mijn laatste gedachten   voordat ik in slaap viel. Net als bij een schoolreisje.